Ik ben Mylan Elzink, Stedenbouwkundig ontwerper bij Recruitmenthuis. Voordat ik mijn carrière in de stedenbouw begon, heb ik tien jaar lang deelgenomen aan een fulltime topsportprogramma in het shorttrack. Op het eerste gezicht lijkt het draaien van rondjes op een ijsbaan weinig gemeen te hebben met het ontwerpen van steden. Toch blijken er verrassend veel overeenkomsten te zijn tussen deze twee werelden.
Als onderdeel van het Team Ruimtelijke Kwaliteit krijg ik wel eens de vraag wat mijn werk precies inhoudt. "Ik ontwerp de stad," zeg ik dan met een lach. Dit zeg ik om mijzelf het maar makkelijk te maken want dat is slechts een samenvatting. Mijn werk draait namelijk niet alleen om ontwerpen, maar vooral om het samenbrengen van visie, belanghebbenden, gebruikers, techniek en nog veel meer.
Mijn tijd als topsporter heeft me geleerd om te anticiperen in dynamische en veranderende situaties. In een shorttrackwedstrijd beweeg je continu door een groep, waarbij elke situatie weer anders is. Dit vraagt om snelle beslissingen, strategisch inzicht en het vermogen om oplossingen te vinden om je doel te bereiken. Wat je nu doet, heeft namelijk directe invloed op je kansen later in de race. Dit principe geldt ook voor stedenbouw: het draait om het maken van plannen die vandaag werken, maar die ook in de toekomst een hoge kwaliteit behouden.
Binnen het team Ruimtelijke Kwaliteit werk ik aan uiteenlopende vraagstukken, van grote gebiedsontwikkelingen tot de fijne details van een straatontwerp. Net als in shorttrack vraagt dit werk om voortdurende schakelingen tussen verschillende niveaus. De ene dag ben ik bezig met het ontwerpen van een nieuw woongebied, de andere dag bespreek ik met collega’s en stakeholders hoe een specifieke plek meer karakter en identiteit kan krijgen. Wat mijn werk zo boeiend maakt, is de constante diversiteit in projecten, thema’s en belangen.
Het proces van het perfectioneren van je schaatstechniek heeft opvallende parallellen met het ontwerpen van een openbare ruimte. Beide zijn langdurige trajecten die veel voorbereiding en energie vergen. Bij shorttrack betekent dit dat je werkt aan een sterke fysieke basis zodat je op het ijs kunt focussen op de fijne details van je techniek. In de stedenbouw begint het met het creëren van een heldere visie, die de basis vormt om een ontwerp tot in de kleinste details uit te werken. In beide gevallen geldt: als de randvoorwaarden kloppen, ontstaat er ruimte voor succes.
Als stedenbouwkundig ontwerper probeer ik zoveel mogelijk disciplines samen te brengen om tot een toekomstbestendige visie te komen, waarbij ik het beste van alle disciplines naar voren breng. Tegelijkertijd moet ik prioriteiten stellen en keuzes maken, aangezien er beperkte ruimte en tijd is. Waar komt het groen en is er ruimte voor bijzonder straatmeubilair? Deze vraag is vergelijkbaar met de keuzes die je maakt als topsporter. Waar moet je in investeren om het hoogste niveau te bereiken? Is het werken aan explosiviteit in de krachttraining belangrijker, of heeft het afstellen van je schaatsen meer prioriteit? In beide situaties moet je de juiste balans vinden.
De veelzijdigheid in thema’s, projecten, belangen en perspectieven is precies wat mij aantrekt in dit vakgebied. Het geeft me energie om te schakelen tussen creativiteit en techniek, tussen idealisme en haalbaarheid. Geen enkele werkdag is hetzelfde: de ene keer ben ik diep in een ontwerp, de andere keer voer ik gesprekken met bewoners of bestuurders, en soms werk ik met collega’s aan het verfijnen van een visie.
Als ik gevraagd word wat ik nou écht doe en ik zeg: "Ik ontwerp de stad," bedoel ik eigenlijk: "Ik werk samen met anderen aan plekken waar mensen zich thuis voelen, nu en in de toekomst. Dat doe ik met oog voor detail en altijd met respect voor de historie van de plek en het toekomstige gebruik ervan." En verrassend genoeg lijkt het soms veel op shorttrack!
